ΝΑΣΟΣ ΣΑΡΑΓΑΣ
Ο Νάσος είχε γεννηθεί το 1965 στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας. Οι γονείς του ήταν Έλληνες οι οποίοι ήρθαν στην Αθήνα, όταν αυτός ήταν μικρός ακόμα. Ξεκίνησε να παίζει βόλεϊ το 1979 στον Τυφώνα Ηρακλείου. Αγωνίστηκε στην παιδική, εφηβική και αντρική ομάδα μέχρι το 1989. Τότε έφυγε και πήγε για 8 χρόνια στον Όμιλο Φιλάθλων Νέας Ιωνίας (Τους σημερινούς ‘Iωνες).
Εκεί έμεινε μέχρι το καλοκαίρι του 1997 και στη συνέχεια ήρθε στον Πανερυθραϊκό. Ήταν και αθλητής του μπιτς βόλεϊ. Τα καλοκαίρια έπαιρνε μέρος στα επίσημα τουρνουά της ομοσπονδίας.
Σαν αθλητής ο Νάσος Σαραγάς ήταν από τους καλύτερους. Ποτέ δεν είχε δημιουργήσει το παραμικρό, αγωνιζόταν καθαρά και πάντα με τον προπονητή, τον Μιχάλη Χατζηπέρρο, είχαμε την κρυφή επιθυμία, κάποτε αυτός ο παίκτης να έλθει να παίξει στην ομάδα μας. Υπήρχε μια αμοιβαία συμπάθεια.
Όταν οι Ίωνες υποβιβάστηκαν στη Γ’ Εθνική, αποφάσισε να έρθει σε μας. Εμείς θέλαμε να κάνουμε τότε μία μεταγραφή, μας πλησίασε, και για ένα ελάχιστο ποσό τον άφησαν να φύγει και να έρθει σε μας. Κρυφή ελπίδα είχε, αλλά δεν πρόλαβε να το ζήσει, να δει την ομάδα να ανεβαίνει κατηγορία, θα του δινόταν με αυτόν τον τρόπο η ευκαιρία να παίξει στην Α2, για ένα χρόνο όπως έλεγε, και μετά να σταματούσε και να έμενε τελικά στον Πανερυθραϊκό ως παράγοντας. Τον είχε αγαπήσει πολύ το σύλλογο μας.
Αγαπήθηκε αμέσως πάρα πολύ από όλους τους συμπαίκτες του. Μεγάλη εντύπωση έκανε η συνέπεια του και το πάθος του, το οποίο ήταν πρωτόγνωρο για εμάς. Όσο μεγάλωνε, τόσο πιο πολύ του έλειπε το βόλεϊ και παθιαζόταν με αυτό. Ο Νάσος είχε αστείρευτες ψυχικές και σωματικές δυνάμεις για την ηλικία του. Όποιος τον έβλεπε, δεν πίστευε ότι ήταν 35 χρονών. Πρόσεχε πολύ τη ζωή του, το τι έτρωγε, την οικογένειά του, δεν ξενυχτούσε και δεν κάπνιζε. Γι’αυτό όλοι απορήσαμε πώς “έφυγε” αυτός ο άνθρωπος. Πάντα ήταν ενθουσιώδης, πάντα πανηγύριζε σαν μικρό παιδί.
Στο τελευταίο μας παιχνίδι με τη Δραπετσώνα (9/1/99), ο Νάσος ήταν ο κορυφαίος παίκτης της ομάδας και με δικό του τελευταίο πόντο νικήσαμε 3-2 σετ, (το 5ο το πήραμε 15-13). Αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία του χαρά στο βόλεϊ…
Την Δευτέρα (11-1-99) μετά τον αγώνα μαζευτήκαμε όλοι και ξεκινήσαμε να κάνουμε κριτική του τελευταίου αγώνα. Μιλήσαμε επίσης και για το επόμενο παιχνίδι με τα Χανιά. Με πρωτοβουλία του Νάσου, όπως και την περασμένη χρονιά, θα διοργανωνόταν κάτι σαν εκδρομή. Θα έμεναν τα παιδιά στα Χανιά, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή ώστε να βρεθούν όλοι μαζί σαν ομάδα και να βγουν έξω και να διασκεδάσουν. Ο Νάσος είχε βγάλει ήδη τα εισιτήρια, δυστυχώς όμως, δεν πρόλαβε να το ζήσει αυτό.
Η ώρα είχε πάει 18.55. Ο Μιχαλης Χατζηπέρρος είπε στα παιδιά να κάνουν ένα ζέσταμα, να παίξουν μετά για λίγο μεταξύ τους και να φύγουν. Σηκωθήκανε να κάνουνε ζέσταμα και εγώ πήγα στο γραφείο του γηπέδου, για να κλείσω ξενοδοχείο στα Χανιά.
Ξαφνικά, με το που κλείνω το τηλέφωνο, ακούω μια κραυγή: “Άγγελε”, τρέχω μπαίνω στο γήπεδο και βλέπω το Νάσο ξαπλωμένο πάνω στο παρκέ. Από πάνω του επικρατεί ένας πανικός. Άλλοι φέρνουν νερό, ο Θεόδωρος Μεταλληνός ειδοποιούσε το 166, άλλοι έτρεχαν αριστερά-δεξιά. Εγώ κατευθείαν πήρα τηλέφωνο το γιατρό της ομάδας και εν συνεχεία φτάνοντας κοντά στο Νάσο, φαντάστηκα ότι ήταν απλώς μια λιποθυμία. Πήγα αμέσως και έφερα μία φιάλη οξυγόνου που είχαμε στο φαρμακείο του γηπέδου, την άνοιξα και προσπάθησα να του δώσω οξυγόνο Ο Δημήτρης Καθάριος, ο οποίος ήταν πάρα πολύ έμπειρος παίκτης και καθηγητής φυσικής αγωγής, επειδή έχει διδαχθεί πρώτε βοήθειες, ξεκίνησε να του κάνει μαλάξεις και ο Τάσος Νταϊόγλου, του έδινε τεχνητή αναπνοή. Δεν αντιδρούσε όμως καθόλου. Πιστεύω ότι τη στιγμή που όλοι προσπαθούσαμε αυτός είχε ήδη “φύγει”. Ο Καθάριος του έπαιρνε σφυγμό από την πρώτη στιγμή. Για να μην μας απογοητεύσει, μας έλεγε, ότι είναι αδύνατος. Εκ των υστέρων μας είπε ότι δεν είχε καθόλου σφυγμό.
Ο γιατρός της ομάδας ήρθε σε χρόνο ρεκόρ στο γήπεδο, μέσα σε 5 λεπτά. Μας είδε όλους πανικόβλητους δεν πίστευε στα μάτια του, συνέχισε όμως να κάνει μαλάξεις και τεχνητή αναπνοή
Σε κάποια στιγμή είπε, “σταματήστε, ο άνθρωπος έχει πεθάνει”. Το ασθενοφόρο ήρθε από το Χαλάνδρι σχετικά γρήγορα, και τον μετέφερε στο νοσοκομείο. Η νεκροτομή έδειξε πνευμονικό οίδημα.
Υπήρξε τεράστια λύπη στην ομάδα και όσοι παίκτες ήταν μπροστά είχαν σοκαριστεί και κανείς δεν γνώριζε πότε και αν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν ένα τέτοιο σοκ και να καταφέρουν να προπονηθούν ξανά στο χώρο που ο Νάσος είχε αφήσει τη τελευταία πνοή του !
Μετά την κηδεία τα πράγματα ηρέμησαν λιγάκι και η ομάδα ενωμένη όσο ποτέ άλλοτε, αποφάσισε να συνεχίσει να αγωνίζεται διότι ο Νάσος δεν θα ήθελε σε καμμιά περίπτωση να διαλυθεί ο Πανερυθραϊκός.
Φυσικά ήταν αδύνατο να αγωνιστούμε κάτω από αυτή τη ψυχολογία στον προσεχή αγώνα του Σαββάτου στα Χανιά, ο αγώνας αναβλήθηκε, και μετά από 10 μέρες σιγά σιγά πατήσαμε το παρκέ του “Καλαϊτζης”, μιας και το Σάββατο που ακολουθούσε είχαμε να αντιμετωπίσουμε την πολύ ισχυρή ομάδα του Απόλλωνα Πατρών.
Το τι ατμόσφαιρα επικράτησε στον αγώνα αυτόν μόνο όποιος έζησε αυτές τις στιγμές μπορεί να τις νιώσει. Το κλίμα ήταν αφάνταστα βαρύ τόσο στον αγωνιστικό χώρο όσο και στην εξέδρα, και μετά την ενός λεπτού σιγή όλοι ξέσπασαν χειροκροτώντας με κλάματα, και ενώ κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσε η ομάδα απροπόνητη τουλάχιστον για 10 ημέρες και με χάλια ψυχολογία να τα βγάλει πέρα στον δύσκολο αυτόν αγώνα συνέβη το αντίθετο ! Με μοναδικό και πρωτόγνωρο πάθος οι παίκτες μας παίζοντας και για τον Νάσο δεν άφησαν ανάσα να πάρει ο αντίπαλος τον οποίον κέρδισαν 3-0 !!!
Αυτό ήταν ! Η ομάδα από τότε πήγαινε από νίκη σε νίκη και στο τέλος ανέβηκε στην Α2 έτσι το όνειρο του Νάσου έγινε πραγματικότητα έστω και χωρίς αυτόν αλλά με τη ψυχή του κοντά μας να πανηγυρίζει μαζί μας και αυτός …
Άγγελος Κυριακίδης